O książce: rok / Od tysiąca lat nad brzegiem rzeki Wołchow stoi najstarsze rosyjskie miasto, Nowogród. I od niepamiętnych czasów słynęło z towarów; nowogrodzcy kupcy handlowali z wieloma krajami zamorskimi. Szczególnie ceniono rosyjskie futra - kuna sobolowa, gronostaj, lis polarny. Miasto wzbogacało się, rosło i budowało. Pan Wielki Nowogród – nazywano go z miłością i szacunkiem. O życiu starożytnego Nowogrodu historycy dowiadują się z kronik – specjalnych ksiąg, w których rok po roku rejestrowano wszystkie wydarzenia, które miały miejsce na Rusi. Kroniki skąpią jednak słów; wiele mówią, ale o wielu milczą. I tu z pomocą przychodzą archeolodzy, prowadzący wykopaliska i poszukujący w ziemi starożytnych rzeczy. Każdy przedmiot: nóż, siekiera, koralik, deski ze statku, skrawki sieci – mają swoją historię, trzeba tylko umieć rozwikłać te historie. Archeolodzy pracują w Nowogrodzie od pięćdziesięciu lat. Pewnego dnia znaleźli małego człowieczka z brązu. Na głowie znajduje się kapelusz, a do czapki przymocowane jest oko, przez które można przewlec koronkę. Brodaty mężczyzna patrzy surowo i rozkłada ręce na bokach, jakby się przechwalał. Dziwne jest tylko to, że to mężczyzna, ale w spódnicy. Nowogrodzcy naukowcy nigdy czegoś takiego nie widzieli. Z pomocą przybyli archeolodzy, którzy pracują wieleset kilometrów od Nowogrodu, w pobliżu Uralu. W małym człowieku rozpoznali swojego przyjaciela... Aby zrozumieć tę tajemniczą historię, będziemy musieli udać się do Nowogrodu osiemset lat temu, od naszego XX do XII wieku.